Timbavati Game Reserve

Hoewel er van tijd tot tijd geïsoleerde meldingen zijn van waarnemingen van witte leeuwen in het Kruger National Park en er veel witte leeuwen in gevangenschap en semi-gevangenschap worden gefokt, zowel plaatselijk als in het buitenland, blijft de Timbavati Private Nature het enige reservaat in de wereld (voor zover wij weten) waar wilde witte leeuwen regelmatig en op natuurlijke wijze voorkomen. Er is veel geschreven over de witte leeuwen. Er zijn boeken over hen gepubliceerd. Sommige mensen schrijven hen mythische krachten toe. Sommigen zeggen dat ze albino's zijn, anderen dat ze leucistisch zijn. In feite zijn de witte leeuwen van de Timbavati geen van beide.

In 2013/14 startte een Timbavati landeigenaar, Dr. Graeme Naylor, een onderzoeksproject om vast te stellen wat de witte leeuwen genetisch gezien zijn. Afgezien van de voor de hand liggende verschillen tussen tawny leeuwen en witte leeuwen, zijn er in feite subtiele en interessante fysieke verschillen tussen de witte leeuwen onderling. Sommige hebben blauwe ogen, roze lippen, neuzen en voetzolen, andere hebben bruine ogen, zwarte lippen, neuzen en voetzolen. Er bestond een vermoeden dat de witte leeuwen met blauwe ogen, roze neuzen, lippen en voetzolen albino's zouden kunnen zijn en dat die met bruine ogen, zwarte lippen, neuzen en voetzolen leucistisch zouden kunnen zijn - gedeeltelijk verlies van pigmentatie.

Onderzoek uitgevoerd door Dr Desire Dalton keek specifiek naar nucleaire DNA sequencing van het Tyrocinase gen (verantwoordelijk voor albinisme) maar ontdekte dat onze witte leeuwen deze mutatie niet hadden. Ook histo-pathologische analyse van de ogen van zowel onze bruinogige als blauwogige witte leeuwen, uitgevoerd door Dr Gonnie Behr van Ampath laboratoria, toonde een verminderde, maar niet afwezige, melanine (pigmentatie) concentratie aan bij de blauwogige individuen. Dus, deze witte leeuwen zijn geen albino's.

In het begin van de jaren 1950 realiseerde een groep gelijkgestemde landeigenaren zich dat ongeschikt landgebruik kon leiden tot aantasting van de habitat en verlies van wilde dieren voor toekomstige generaties. Samen vormden zij in 1956 de Timbavati Association, met als doel het behoud van de natuurlijke integriteit van het gebied. Sinds dat prille begin is het reservaat gegroeid en beslaat het nu een gebied van 53.396 hectare met 47 landeigenaren. De vereniging is gebonden aan een gemeenschappelijke statuten en is een non-profit organisatie die zich uitsluitend inzet voor het behoud van de fauna en flora van het gebied.

Een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van het reservaat was de opheffing, in 1993, van de hekken tussen het reservaat en het Kruger Nationaal Park en andere aangrenzende beschermde gebieden in particulier bezit. Deze uitbreiding van het open systeem omvatte aanvankelijk Timbavati, Klaserie en Umbabat Private Natuurreservaten, en later het Balule Natuurreservaat, waardoor ongeveer 184.000 hectare werd toegevoegd aan wat vandaag de dag wordt aangeduid als het Greater Kruger National Park. Meer recentelijk werden ook de hekken tussen Timbavati en zijn westelijke buur, Thornybush, neergehaald, waardoor een extra 14.500 hectare werd geopend, wat de natuurlijke migratie van soorten verder stimuleert. Sinds zijn bescheiden begin in de jaren 1950 is het reservaat nu een uiterst professionele organisatie, die duurzame populaties van vele bedreigde diersoorten beschermt, zoals zwarte en witte neushoorns, schubdieren, zadelbekooievaars, zuidelijke grondneushoornvogels en vele andere.

De menselijke invasie in dit deel van het Lowveld is altijd tijdelijk en kort geweest, van het stenen tijdperk tot het begin van de 20e eeuw. Grote stukken land in het noordelijk deel van het Lowveld zijn nooit permanent door mensen bewoond geweest. Het land dat nu het Timbavati omvat, werd nauwelijks aangeraakt en is nog steeds slechts schaars bewoond. Dit deel van het Zuidafrikaanse bushveld kan derhalve worden beschouwd als werkelijk ongerept en onbedorven; het is een echte wildernis, anders dan de "herstelde" en "herbevolkte" gebieden die men gewoonlijk elders aantreft.

Een van de best bewaarde geheimen in het van het Timbavati Game Reserve is het Graeme Naylor Museum - genoemd naar de man die bijna eigenhandig de displays in deze verbazingwekkende museum heeft gevuld. Het museum werd in 2009 gebouwd en in 2016 opnieuw ingericht. Het is gevestigd in het hoofdkwartier van het reservaat, Chi Mani Mani, en er is heel veel interessants te zien.

Er is een prachtige tentoonstelling van alle zoetwatervissen die in het reservaat voorkomen. Een schitterende fotografische poster laat alle kikkers zien die je tegenkomt. Als je naast een indrukwekkende tentoonstelling van de legendarische witte leeuwen van de Timbavati staat, krijg je een idee hoe groot deze dieren zijn. Een fascinerend voorbeeld, met een bijpassende set olifantenschedels, laat de kiezen zien - 6 sets in een mensenleven. Kasten vol met de meest delicate en prachtige vlinders en motten, allemaal n het reservaat gevonden, herinneren aan de ongelooflijke diversiteit van de natuur. Een enorme collectie vogeleieren van vrijwel alle soorten die in Zuid-Afrika voorkomen.

Hoewel het museum zich voornamelijk richt op de natuurlijke geschiedenis van de Timbavati, hebben veel displays betrekking op het hele land. Het is belangrijk op te merken dat elk dier (met uitzondering van de insecten) dat in het museum wordt aangetroffen, is gestorven, hetzij door natuurlijke oorzaken, hetzij door antropogene oorzaken zoals doodrijden op de weg, elektrocutie en strikken. Er is dus niet gejaagd op wilde dieren om ze vervolgens in dit museum ten toon te stellen! Vriendelijke schenkingen van karkassen van diersoorten van dierentuinen, dierenweeshuizen en revalidatiecentra hebben Dr. Graeme Naylor ook geholpen bij het realiseren van deze spectaculaire tentoonstelling.