Marakele National Park

De grootste vogelattractie van het park is ongetwijfeld de grootste kolonie Kaapse gieren ter wereld (ongeveer 800 broedparen). Maar het park is ook aantrekkelijk voor vogelaars omdat het in de overgangszone tussen de droge westelijke regio's en de vochtigere oostelijke regio's van het land ligt. Daardoor is het mogelijk om bepaalde nauw verwante soorten naast elkaar te zien. Deze omvatten (oostelijke soorten eerst) Zuidelijke Boubou en Crimson-breasted Shrike, Arrow-marked en Southern Pied Babbler, Tawny-flanked en Black-chested Prinia, Pin-tailed en Shaft-tailed Whydah, Dark-capped (Black-eyed) en Red-eyed Bulbul, Grey en Cape Penduline Tit en White-browed en Kalahari Scrub Rob in . Het park is een uitstekende plek om naar roofvogels te zoeken. Veel soorten maken gebruik van de opwaartse luchtstroom die door de rotswanden van de Waterberg wordt opgewekt om op thermiek te vliegen. Afgezien van de gieren, moeten bezoekers zoeken naar Afrikaanse Kiekendief (Gymnogene), Jakhals Buz za rd en verschillende adelaarsoorten, waaronder Verreaux's (Black), African Hawk, Black-chested (breasted) Snake en Brown Snake Eagle. In de zomer is Wahlberg's Arend prominent aanwezig. Rots Torenvalken zijn prominent aanwezig op het bergplateau, terwijl men moet uitkijken naar Slechtvalken en Lanner valken. Op de hooggelegen gebieden moet worden gezocht naar Cape Rock Thrush, Buff Streaked Chat, Mocking Cliff-Chat; Mountain Wheatear, Cape Bunting, Malachite Sunbird, Lazy and Wailing Cisticola, Gurney's Sugarbird en Swee Waxbill. Andere soorten om naar uit te kijken in de lager gelegen bushveld en loofbos gebieden zijn Purple Roller, Black Cuckoo-shrike, Brubru, Southern White-crowned Shrike en White Crested Helmet-shrike en de exquise Blue, Violet-eared en Black-cheeked Waxbills. Bijeneters zijn opvallend, vooral witkop- en kleine bijeneters, maar ook zwaluwstaarten (winter) en karmozijnrode en Europese bijeneters (zomer) zijn aanwezig. De Matlabas rivier (waar vroeger het Tented Camp was, maar die nu alleen toegankelijk is vanaf de Hoopdal Road) kan worden afgetast op tekenen van Half-collared Kingfisher en African Finfoot. Vanuit het verplaatste tentenkamp, dat nu Tlopi heet, hebben de watervogels een ander profiel. Black Crake kan worden gezien in de biezen vlak voor de eenheden. Een gestage stroom bosvogels gebruikt het gebladerte rond de safaritenten om aan de waterkant te drinken. s Nachts zijn er sproetende en felle nachtzwaluwen, gevlekte adelaars en Afrikaanse klapeksters te horen, terwijl krekels en cicaden hun werk doen. Een jaarlijkse vogeltelling in het park en de omliggende boerderijen wordt georganiseerd door de Marakele Honorary Rangers.

Ongeveer 55% van het park wordt gekarakteriseerd door het Waterberg Moist Bushveld vegetatietype (veld type 12). Dit vegetatietype komt voor in de middelhoog tot hooggelegen gebieden in het zuidelijke en zuidoostelijke deel van het park. Dit gebied wordt gekenmerkt door relatief veel regenval (719 mm) en de daaruit voortvloeiende uitspoeling van de bodems resulteert in een vrij lage nutriëntenstatus van de bodem. Deze beperkende factor resulteert op zijn beurt in een vrij lage draagkracht en alleen alomtegenwoordige soorten zoals koedoe en rietbok komen in deze gebieden voor. Dit vegetatietype wordt gekenmerkt door Transvaal beuken (Faurea salinga), protea's (Protea caffra) en stengelvruchtbomen (Englerophytum magaliesmontanum). De vegetatie langs de geasfalteerde weg die naar de torens leidt, is typerend voor dit vegetatietype. Een ander belangrijk vegetatietype is het Gemengd Bushveld (veldtype 18), dat ongeveer 42% van het park beslaat. Dit vegetatietype wordt voornamelijk aangetroffen in het noordwesten en in geïsoleerde delen van het zuidwesten van het park. Het komt voornamelijk voor op de golvende tot vlakke vlaktes en de bodems zijn over het algemeen kleiachtig, dieper en voedselrijker. De meeste charismatische wildsoorten zoals de zwarte neushoorn, de olifant en de wilde hond worden geassocieerd met dit vegetatietype. Dit vegetatietype wordt gekenmerkt door soorten als zilverclusterblad (Terminalia sericea), sikkelstruik (Dichrostachys cinerea) en rondbladige teak (Pterocarpus rotundifolias). De vegetatie rond de camping en het tentenkamp is typerend voor dit vegetatietype. Minder dan 3% van het park bestaat uit Sweet Bushveld (veldtype 17). Dit veldtype is vooral te vinden langs de oevers van de Matlabas Rivier en vormt een belangrijk winter toevluchtsoord voor wild, vooral tijdens beperkende periodes aan het einde van het droge seizoen. De geplande westelijke uitbreiding van het park zal meer van dit vegetatietype omvatten, dat van cruciaal belang is voor het in stand houden van voldoende aantallen prooisoorten voor grote roofdieren zoals leeuwen en gevlekte hyena's. Een van de zeldzame en bedreigde plantensoorten van Marakele is de Waterbergcycade (Waterbergbroodboom) Encephalartos eugene-maraisii. De naturalist, schrijver en dichter Eugene Marais heeft 16 jaar in de Waterberg gewoond en deze cycade is naar hem genoemd. Deze cycade is endemisch voor de Waterberg regio en groeit tot 5 m hoog tussen lage struiken op een hoogte van 1 450 m. Van de Waterberg Cycaden tot Yellow-woods en Camel Thorns, Marakele National Parks ondersteunt ongeveer 765 plantensoorten.

Marakele is de thuishaven van de big five (buffels kwamen niet voor in het park, maar 20 ziektevrije buffels (negen koeien en elf stieren) werden op 15 oktober 2013 geherintroduceerd) evenals zestien soorten antilopen en meer dan 250 vogelsoorten, waaronder de grootste kolonie Kaapse vale gieren ter wereld (ongeveer 800 broedparen). Marakele is de thuisbasis van de meeste grote zoogdieren die synoniem zijn met de Afrikaanse bush, waaronder olifant en luipaard. Grote roofdieren zoals de bruine hyena, het luipaard en nu ook de leeuw, komen in het park voor. In het park verblijven antilopen zoals de sabel, kudu, eland, impala, waterbok, tsessebe en vele kleinere soorten. Chacma baviaan en meerkat zijn twee soorten die goed in de gaten gehouden moeten worden voor kattenkwaad, vooral rond de rest camps.  

In het gebied dat nu Marakele beslaat, bevonden zich verschillende nederzettingen uit het ijzertijdperk die nog niet voor het publiek toegankelijk zijn. Voordat het werd gesticht als Nationaal Park, was het de thuisbasis van natuuronderzoeker Eugene Marais. Marakele werd gesticht als Kransberg National Park in 1994 met de aankoop van 150 vierkante kilometer (58 sq mi), en werd kort daarna omgedoopt tot zijn huidige naam. In 1999 was het park uitgebreid tot 670 vierkante kilometer (260 sq mi). Het park stond eerst bekend als het Kransberg National Park toen het in 1994 voor het eerst werd uitgeroepen. De Waterberg was het gebied waar de naturalist, dichter en schrijver Eugene Marais leefde en dat hem inspireerde tot werken zoals zijn beroemde roman "Ziel van de Witte Mier". Ramolefe Boy Moatshe heeft zijn hele leven in het gebied gewoond. Op 4 augustus 1981 overleefde hij een gevecht van 15 minuten met blote handen met een luipaard (die hij had verrast) nadat hij een kalf had weggenomen uit de kudde waar hij op paste. Tien uur na de aanval haalde hij het ziekenhuis. Hij bracht 2 maanden door in het ziekenhuis voor revalidatie. Het park heeft ook een overvloed aan vindplaatsen uit de ijzertijd die in de toekomst toegankelijk zullen worden gemaakt voor bezoekers.